ergoYOU
orthopaedie 1
In 1983 krijgen we nieuwe buren.
Ik maak op straat terloops kennis met de nieuwe buurvrouw,
Zij blijkt verpleegkundige en ik vertel over mijn recente ervaringen met Van den Berg. Na afloop vraagt ze of ik eens naar haar man wil kijken.
Op mijn wedervraag wat er aan de hand is met haar man vertelt ze
dat hij al een hele tijd last heeft van rugpijn.
De huisarts heeft hem doorverwezen naar orthopaeden:
De eerste orthopaed zag geen probleem waar hij iets mee kon.
De tweede orthopaed zag ook niets.
En de derde orthopaed (hoogleraar) had hem doorverwezen
naar een reumatoloog.
‘s Avonds na het eten ben ik even gaan kijken.
Ik heb de buurman opgemeten volgens Janda
en hem leren stretchen volgens Van den Berg.
De volgende avond ben ik nog een keer gegaan,
om zo nodig de puntjes op de i van het stretchen te zetten.
Maar dat was niet meer nodig:
De pijn was al weg.
???
Tot dan toe had ik altijd aangenomen dat orthopaeden verstand
hadden van ruggen. Maar na die ervaring met de nieuwe buurman kreeg ik argwaan en ik ging eens in de bibliotheek kijken.
Daar vond ik het Nederlands Leerboek der Orthopaedie
onder redactie van JM Kingma (1977)
met daarin het hoofdstuk ‘De Wervelkolom’ door ThJG van Rens.
Van Rens geeft een globale classificatie van houdingsafwijkingen
en schetsen van nuttige spierversterkende oefeningen.
En hij schrijft: Hierbij (die oefeningen) kan een fysiotherapeut worden ingeschakeld. Maar in het algemeen moet echter worden gesteld
dat de bij de fysiotherapeut doorgebrachte periode
te kort is om effect te sorteren.
Dat laatste verbaasde mij zeer. Want zeker in 1977 was
de bij de fysiotherapeut doorgebrachte periode heel wat langer
dan de gemiddeld nog geen uur bij Van den Berg.
Echter, bij nauwgezette vergelijking bleek Van Rens
vrijwel het omgekeerde te adviseren als Van den Berg
(versterken van rugstrekspieren
versus stretchen van heupbuigspieren).
Dus wat mij betreft:
evidence in optima forma
ten faveure van
stretchen volgens Van den Berg,
door het verwerpen van
Ho = versterkende oefeningen volgens Van Rens.
Voor achterliggende theorie zie spieren.
